1que noſtris temporibus accidiſſe refert.
Se
baſtianus Munſterus, vt duæ mulieres, qua
rum altera prægnans eſſet, inuicem collo
querentur: currens alia ſuperuenit, quæ lo
quentium capita colliſit: quæ grauida erat
dum pareret, ſigna timoris in infantibus ex
preſſit: ſiquidem duas puellas peperit, à
ſumma fronte vſque ad naſum iuncta è fa
cie, ſic vt non niſi obliquè ſpectare poſſent.
Superuixit hoc monſtrum tamen vſque ad
annum decimum. Altera mortua, atque ab
alia viuente exciſa, quæ ſupererat, & ipſa
mortua eſt: ſeu timore, ſeu pedore, ſeu ani
mi moleſtia, quam miſera, dum altera egro
taret contabeſcens ſuſceperat, extincta ſit,
incertum eſt. Certius illud eſt, quòd à mul
tis quæſitum eſt ſæpiùs, prægnantium affe
ctus fœtus, qui in vtero ſunt poſſe vitiare:
vnde tot maculæ infantibus vini, ſu illæ cu
tis, punicorum malorum, ac talium. Nam
quum mater harum puellarum concuſſa ti
more imaginem colliſi capitis retineret, ca
pita puellarum in vnum coierunt. Neque
enim id concuſſione ſola factum credide
rim, quanquam non parum ad hoc contu
lerit: quoniam ſæpius mulieres maiore im
petu collidunt ventrem, quàm tunc quum
caput illa colliſit: nec tamen gemini vnà
coëunt. Nam ſi modò concuſio cauſa hu
ius fuit, non iam capitis, ſed dum caput
alliditur, dorſi, vel ventris. Superuixiſſe ex
monſtris ſolum eum conſtat, qui puelli
medietatem ab vmbilico inferius incertam
habuit, adeò vt penè puelli etiam min
geret. Circumuagabatur hoc monſtrum,
iuuenis vigeſimum quintum annum præfe
rebat, puelli pars inſerta qualis agentis
decimum annum, ſeu crura, ſeu pedes inſpi
ceres.
baſtianus Munſterus, vt duæ mulieres, qua
rum altera prægnans eſſet, inuicem collo
querentur: currens alia ſuperuenit, quæ lo
quentium capita colliſit: quæ grauida erat
dum pareret, ſigna timoris in infantibus ex
preſſit: ſiquidem duas puellas peperit, à
ſumma fronte vſque ad naſum iuncta è fa
cie, ſic vt non niſi obliquè ſpectare poſſent.
Superuixit hoc monſtrum tamen vſque ad
annum decimum. Altera mortua, atque ab
alia viuente exciſa, quæ ſupererat, & ipſa
mortua eſt: ſeu timore, ſeu pedore, ſeu ani
mi moleſtia, quam miſera, dum altera egro
taret contabeſcens ſuſceperat, extincta ſit,
incertum eſt. Certius illud eſt, quòd à mul
tis quæſitum eſt ſæpiùs, prægnantium affe
ctus fœtus, qui in vtero ſunt poſſe vitiare:
vnde tot maculæ infantibus vini, ſu illæ cu
tis, punicorum malorum, ac talium. Nam
quum mater harum puellarum concuſſa ti
more imaginem colliſi capitis retineret, ca
pita puellarum in vnum coierunt. Neque
enim id concuſſione ſola factum credide
rim, quanquam non parum ad hoc contu
lerit: quoniam ſæpius mulieres maiore im
petu collidunt ventrem, quàm tunc quum
caput illa colliſit: nec tamen gemini vnà
coëunt. Nam ſi modò concuſio cauſa hu
ius fuit, non iam capitis, ſed dum caput
alliditur, dorſi, vel ventris. Superuixiſſe ex
monſtris ſolum eum conſtat, qui puelli
medietatem ab vmbilico inferius incertam
habuit, adeò vt penè puelli etiam min
geret. Circumuagabatur hoc monſtrum,
iuuenis vigeſimum quintum annum præfe
rebat, puelli pars inſerta qualis agentis
decimum annum, ſeu crura, ſeu pedes inſpi
ceres.
Hoc anno alium à Germania, priori ſi
millimum vidimus, ætas annorum circiter
viginti quinque, ſexusiuuenis incertus: pe
dulus infans maſculus, nam è penè min
xit, brachia, & manus, & crura contra
cta, ſed crura ſolum pro fœtus magnitu
dine, reliqua, quæ diximus exiliora, anus
nullus, nec interſtitium, ſed vtris in mo
dum coniuncti clunes. Senſu carere opor
tuit, nam capite animal perfectum, ſi de
ſtituatur, & motu, & ſenſu carere neceſſe
eſt. Sed ſi animalia mulieris ( propior enim
fœminæ facies videbatur ( animatus fuiſſet,
animal perfectum plus, quàm quatuor no
tis moueri potuiſſet. At hoc & ab Ariſto
tele, & à nobis alibi fieri non poſſe, demon
ſtratum eſt: nihil tamen prohibet moueri
ſeorſim partes, vt digitos. Ob id igitur, à
nobis multæ circa hæc, quæſtiones ſunt ex
plicandæ. Prima, cur monſtra pleraque dum
in vtero ſunt viuunt, cum nata fuerint, mo
riuntur? Deinde quænam monſtra ſuper
uiuere queant, quæve non? Rurſus, an na
tura in gignendis monſtris finem aliquem
obſeruet, an prorſus inutilis ſit error, la
pſuſque ordinis illius atque poteſtatis. Etan
monſtra ſint qualia dicuntur à monſtrando
dicta, & ſemper aliquid futurum denun
cient. Demum cur, cùm in Ægypto fœ
cunditas maior ſit, & viuacior virtus ho
minum, & aër melior, monſtra tamen
ſint frequentiora. Inde ex his, quænam re
giones, & cauſæ in hominibus ſint gene
randorum monſtrorum.
millimum vidimus, ætas annorum circiter
viginti quinque, ſexusiuuenis incertus: pe
dulus infans maſculus, nam è penè min
xit, brachia, & manus, & crura contra
cta, ſed crura ſolum pro fœtus magnitu
dine, reliqua, quæ diximus exiliora, anus
nullus, nec interſtitium, ſed vtris in mo
dum coniuncti clunes. Senſu carere opor
tuit, nam capite animal perfectum, ſi de
ſtituatur, & motu, & ſenſu carere neceſſe
eſt. Sed ſi animalia mulieris ( propior enim
fœminæ facies videbatur ( animatus fuiſſet,
animal perfectum plus, quàm quatuor no
tis moueri potuiſſet. At hoc & ab Ariſto
tele, & à nobis alibi fieri non poſſe, demon
ſtratum eſt: nihil tamen prohibet moueri
ſeorſim partes, vt digitos. Ob id igitur, à
nobis multæ circa hæc, quæſtiones ſunt ex
plicandæ. Prima, cur monſtra pleraque dum
in vtero ſunt viuunt, cum nata fuerint, mo
riuntur? Deinde quænam monſtra ſuper
uiuere queant, quæve non? Rurſus, an na
tura in gignendis monſtris finem aliquem
obſeruet, an prorſus inutilis ſit error, la
pſuſque ordinis illius atque poteſtatis. Etan
monſtra ſint qualia dicuntur à monſtrando
dicta, & ſemper aliquid futurum denun
cient. Demum cur, cùm in Ægypto fœ
cunditas maior ſit, & viuacior virtus ho
minum, & aër melior, monſtra tamen
ſint frequentiora. Inde ex his, quænam re
giones, & cauſæ in hominibus ſint gene
randorum monſtrorum.
Principiò quidem monſtra in vtero fa
cillimè viuunt, & abſoluuntur, quoniam
generantur, ab eiſdem cauſis etiam ſeruari
neceſſe eſt, quibus fiunt: verùm cum à
natura propria remota ſint, & imbecillia,
& inſaluberrima, cum primum nata fue
rint, intereunt. Adnata etiam conuiuunt,
quia congenita participant vita eorum,
quibus cum genita fuêre: difficilius enim
multò viuere, quàm conuiuere: quam
obrem nata protinus moriuntur, quæ in
vtero viuunt. Eſt etiam alia ratio: nam ge
nerari incipiunt, parum admodum diffe
runt à perfectorum generatione: velut &
caulis, & quercus vbi primum pullulare
cœperint, vix altera dignoſci poteſt: vbi
abſoluuntur tantum diſtant, vt nemo illas
diſtinguere non queat. Et lineæ cum ab eo
dem puncto prodeunt cum minimum di
ſtent, tanto plus diſtant, quantò plus pro
ceſſerint. Ita ergò cum in vtero ſunt, quia
minus à principio diſtant, minus etiam à
naturali forma, & compoſitione degene
rant: quare monſtrum etiam ſponte ſua
quantò magis augetur, eò fit imbecillius,
& morti propinquius. Natum etiam aëri
occurrit frigidiori, ob id etiam in calidio
ribus regionibus monſtra magis viuunt, vt
in Ægypto: minùs his de cauſis in Italia,
& longè etiam minus in Germania. Viuunt
monſtra, quæ minùs à naturali ſtatu remo
ta ſunt, & minùs in principalioribus mem
bris: vnde biceps monſtrum nunquam diu
ſuperuixit. Et in calido aëre faciliùs ( vt di
ctum )quàm in frigido. Et quæ ſuperuiuunt,
vt commodiore ſunt forma, eò diutiùs vi
uunt. Et magnitudo ſitu, & ſitus forma, &
forma numero minus à natura recedunt.
Cumque à forma humana receſſerint, vt
magis ab ea receſſerint, ad formamque bel
luarum, & ferarum, & piſcium, & colu
brum, eò minus viuunt. Sed cur raro abor
tus monſtrorum? Quia abortus rari, rariora
monſtra, monſtrorum igitur abortus rariſſi
mi. Cauſa etiam, quæ naturæ ordinem ſu
perauit, neceſſariò potens eſt, vt niſi per
mutatione facta vinci non queat: nunquam
ergò ſpontè monſtra abortient matres. At
verò naturæ ſimplex ſit error monſtrum, aut
finem aliquem tunc etiam intendat, vtpote
arietem ex homine, nunc demonſtrandum.
Si enim prorſus finem nullum haberet, in
forme eſſet, quòd naſceretur: at non infor
me eſt ſemper. Quibuſdam viſum eſt, vt
Ariſtoteli, naturam aſſequi in proximo ge
nere, cùm aberrat, finem ſuum, vtpote fœ
minam loco maris, bipedem loco hominis,
aut ſi non poteſt, quadrupedem ex huma
nioribus, eo argumento, quòd rarius piſces
gignat, arbores autem nunquam. Sed ſi ita
eſt auis primò generaret frequentius, quàm
arietes. Et cum natura genus intendit, ſpe
ciem aliquam neceſſariò etiam fingere ge
neris illius intendet. Videtur igitur cum
aſſequi non poteſt finem aliquem proprium
cillimè viuunt, & abſoluuntur, quoniam
generantur, ab eiſdem cauſis etiam ſeruari
neceſſe eſt, quibus fiunt: verùm cum à
natura propria remota ſint, & imbecillia,
& inſaluberrima, cum primum nata fue
rint, intereunt. Adnata etiam conuiuunt,
quia congenita participant vita eorum,
quibus cum genita fuêre: difficilius enim
multò viuere, quàm conuiuere: quam
obrem nata protinus moriuntur, quæ in
vtero viuunt. Eſt etiam alia ratio: nam ge
nerari incipiunt, parum admodum diffe
runt à perfectorum generatione: velut &
caulis, & quercus vbi primum pullulare
cœperint, vix altera dignoſci poteſt: vbi
abſoluuntur tantum diſtant, vt nemo illas
diſtinguere non queat. Et lineæ cum ab eo
dem puncto prodeunt cum minimum di
ſtent, tanto plus diſtant, quantò plus pro
ceſſerint. Ita ergò cum in vtero ſunt, quia
minus à principio diſtant, minus etiam à
naturali forma, & compoſitione degene
rant: quare monſtrum etiam ſponte ſua
quantò magis augetur, eò fit imbecillius,
& morti propinquius. Natum etiam aëri
occurrit frigidiori, ob id etiam in calidio
ribus regionibus monſtra magis viuunt, vt
in Ægypto: minùs his de cauſis in Italia,
& longè etiam minus in Germania. Viuunt
monſtra, quæ minùs à naturali ſtatu remo
ta ſunt, & minùs in principalioribus mem
bris: vnde biceps monſtrum nunquam diu
ſuperuixit. Et in calido aëre faciliùs ( vt di
ctum )quàm in frigido. Et quæ ſuperuiuunt,
vt commodiore ſunt forma, eò diutiùs vi
uunt. Et magnitudo ſitu, & ſitus forma, &
forma numero minus à natura recedunt.
Cumque à forma humana receſſerint, vt
magis ab ea receſſerint, ad formamque bel
luarum, & ferarum, & piſcium, & colu
brum, eò minus viuunt. Sed cur raro abor
tus monſtrorum? Quia abortus rari, rariora
monſtra, monſtrorum igitur abortus rariſſi
mi. Cauſa etiam, quæ naturæ ordinem ſu
perauit, neceſſariò potens eſt, vt niſi per
mutatione facta vinci non queat: nunquam
ergò ſpontè monſtra abortient matres. At
verò naturæ ſimplex ſit error monſtrum, aut
finem aliquem tunc etiam intendat, vtpote
arietem ex homine, nunc demonſtrandum.
Si enim prorſus finem nullum haberet, in
forme eſſet, quòd naſceretur: at non infor
me eſt ſemper. Quibuſdam viſum eſt, vt
Ariſtoteli, naturam aſſequi in proximo ge
nere, cùm aberrat, finem ſuum, vtpote fœ
minam loco maris, bipedem loco hominis,
aut ſi non poteſt, quadrupedem ex huma
nioribus, eo argumento, quòd rarius piſces
gignat, arbores autem nunquam. Sed ſi ita
eſt auis primò generaret frequentius, quàm
arietes. Et cum natura genus intendit, ſpe
ciem aliquam neceſſariò etiam fingere ge
neris illius intendet. Videtur igitur cum
aſſequi non poteſt finem aliquem proprium